امروز تو کتابخونه یه داستان خیال‌انگیز باهم خوندیم و بعدش یه مسابقه‌ی داستان‌نویسی با عنوان «خیال‌های رنگی من» برگزار کردیم. تصمیم گرفتیم تخیل‌مون رو آزاد بذاریم تا پرواز کنه به هر جایی که دوست داره. پرواز کنه و دنیایی رو که دوست داره در قالب کلمات به تصویر بکشه. همه‌ی بچه‌ها داستان‌هاشون رو خوندند. قرار گذاشتیم شنبه‌ی هفته‌ی آینده که دوباره دورهم جمع می‌شیم بهترین داستان یه هدیه از کتابخونه بگیره.
کتاب «قیافه‌های بامزه» یکی از کتاب‌های موردعلاقه‌ی منه. وقتی کتاب رو دست می‌گیرم به خودم می‌گم چرا نویسنده‌ی این کتاب ایرانی نیست؟ چرا خارجی‌ها بلدند از ایده‌های ساده شاهکار بسازند؟ چرا خلاق‌تر از ما عمل می‌کنند؟
در طی خوندن قصه از بچه‌ها خواستم که حالت‌های مختلف چهره‌ی پسرک قصه رو تقلید کنند. ته قصه هم کتاب رو دست تک‌تک‌شون دادم و اجازه دادم چهره‌ی خودشون رو، تو اون حالتی که دوست دارند، تو آیینه‌ی انتهای کتاب تماشا کنند. بعد از هر کدوم خواستم چهره‌ای که دوست دارند، نقاشی بکشند. چهره‌ی شاد، غمگین، عصبانی و و و. همه‌ی نقاشی‌ها رو کنار هم چیدم و از بچه‌ها خواستم تا یکی‌یکی داوطلب بشند، هرچندتا از نقاشی‌ها رو که خواستند، انتخاب کنند و با نقاشی‌های انتخابی‌شون برای من یه قصه تعریف کنند. امروز با یه عالمه داستان‌نویس کوچولو آشنا شدم. امیدوارم این داستان‌نویس‌های دوست‌داشتنی یه روزی تبدیل بشند به نویسنده‌های خلاق کشورمون.
قیافه‌های بامزه/ نویسنده و تصویرگر نیکولا اسمی؛ مترجم نوشین اخلاقی.- تهران: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، 1385.